De auteur brengt eerst in kaart hoe de kerken zowel in het theologisch verstaan als in de liturgische vormgeving van de eucharistie naar elkaar zijn toegegroeid. Echter, door het standpunt dat de rooms-katholieke kerk heeft ingenomen inzake het niet-wijden van vrouwen en het gezag waarmee zij het voorhoudt ziet hij een gezamenlijke viering van de maaltijd van de Heer met de afgescheiden kerken van het Westen, toch het doel van de oecumenische beweging, uit het zicht verdwijnen. 

Ligt er een uitweg in de oude traditie van de niet-eucharistische gemeenschap met de Heer (geestelijke communie)? Moeten we de gemeenschap met andere christenen eerder zoeken in het Woord dat immers tot op grote hoogte het equivalent is van het sacrament?