woensdag 14 augustus 2013
Bernardus van Clairvaux (1090–1153) was een abt, die ook wel wordt beschouwd als de ‘tweede stichter’ van de Cisterciënzer Orde. Hij was een van de invloedrijkste personen in de twaalfde eeuw – zo niet dé invloedrijkste. Koningen en pausen luisterden naar hem; de Romeinse Curie kreeg van hem zware kritiek te verduren. En ook na zijn dood bleef zijn invloed groot: zelfs Johannes Calvijn had grote bewondering voor hem.
In zijn denken en doen was hij vooraleerst een hervormer, zowel van het kloosterleven als van de Kerk als geheel. In 1174 verklaarde paus Alexander III hem heilig. Vanaf de dertiende eeuw werd hij informeel gezien als een van de kerkvaders, een status die in 1830 ook formeel werd bevestigd. Bernardus is ook wel ‘de laatste van de kerkvaders’ genoemd, waaraan men meestal direct toevoegt: ‘maar zeker niet de minste’.
