De christelijke traditie veranderde Judas in een belichaming van verraad en van de verwerpelijke zelfmoord. Saari verloor een broer, die zijn eigen leven nam. Op zoek naar een religieus antwoord zwerft hij door het schriftuurlijke materiaal over Judas Iscariot. Marcus is primair geìnteresseerd in het bezweren van de autoriteit van de Twaalf apostelen, waarbij Judas een prototype van het collectief is. Matteus heeft het literaire karakter van Judas nodig om de schriften in Jezus te kunnen laten vervullen. En Lucas zet Judas in een soort van licht dualistisch systeem van Goed versus Kwaad.

 

Saair, die schrijft voor de vondst van het Judasevanglie in 2006, beargumenteert dat het woord ‘paradidomi’ dat in het Nieuwe Testament wordt gebruikt om Judas´ verraad aan te duiden, waarschijnlijk eerder met 'overleveren' kan worden vertaald. Dit kan ook een immorele daad zijn, maar is geen 'verraad'. Alleen Lucas noemt Judas een 'prodotes', een 'verrader', maar niet vanwege zijn daden, maar vanwege zijn alliantie met de duivel. De dood van Judas wordt alleen beschreven door Matteus en Lucas )in Handelingen', maar alleen de eerste spreekt van een zelfmood.